بدون ِ ردّ پایت دارم گم میشوم..

میان ِ این همه شلوغی...

کاش بودی...

نه اینکه تولدت را یادم رفته باشد ها.. نه...

یادم هست ک تو متولد ِ 20دی هستی... یادم هست که هرسال

گل و کادوی ِ تولدت را برایت می آوردم و جشن ِ دو نفره مان پر از اشک بود...

ولی امسال در غربت..

دور از تو...

امسال میتوانم از فاصله ِ دور فقط برایت یاسین بخوانم...

این دی را هم قاب میکنم میگذارم گوشه پنجره...

کنار ِ تمام دی های ِ دیگری که بی تو گذشت..

.

دلتنگت شده ام..حالت را با اشک میپرسم...

با همین اشکهای ِ بیقراری و دلتنگی...

.

کاش از دستت نداده بودم عزیزترینم...

.

.

تولدت مبارک...

راستی دسته  گل ِ یاسین رسید به دستت؟

 آرام ِ جانم...

راستش را بخواهی حس این روزهای ِ من از دیدنت در صحن و سرای ِ حضرت

و بودنت در جوارش...

درست مثل وقتهاییست که

اسیرِ یک کابوس تلخ و دردناک شده باشی

و از درد به خودت بپیچی

و برای بیدار شدن دست و پا بزنی..

درست مثل ِ آن لحظه های ِ کشنده..

و آن وقت یک دست مهربان بنشیند رو شانه ات؛

 آرام از خواب بیدارت کند

  و کاسه چشمهایت را

لبریز کند

از حضورِ لبخندش

و تو را محکم، در آغوش بگیرد...

درست همان حس را دارم وقتی می بینمت که کنار ِ صحن ایستاده ای..

و عرض ِ ادب میکنی به حضرت ِ معصومه...

دیدن ِ اشک هایت و شکر گفتن هایت...

همان حس را به من میدهد...

انگار از یک خواب ِ تلخ بیدار شده باشم..

و تو را یافته باشم..آن هم برای ِ نوکری ِ حضرت..

انگار حضرت ِ معصومه هر دویمان را در آغوش ِ لطف ِ خودش گرفته است..

هزار بار شکر میگویمت خدا...

بابت ِ لطف ِ بی حدّت...

ما کجا و حضرت معصومه کجا...

.

.

حالم خوب است

باورت می شود؟!